2.09.2024
Etykietowanie wyrobów włókienniczych to obowiązek, który dotyczy szerokiego grona sprzedawców – od małych rękodzielników po duże firmy importujące tekstylia na skalę przemysłową. Niezależnie od tego, czy sprzedajesz ręcznie szyte ubrania, koce, torby, obrusy, czy zajmujesz się dystrybucją pełnych kontenerów morskich z odzieżą, zasady dotyczące etykietowania w Niemczech muszą być przestrzegane. Niniejszy artykuł szczegółowo omawia, kto jest zobowiązany do przestrzegania tych przepisów, jakie są wymagania oraz jakie konsekwencje grożą za ich nieprzestrzeganie.
Kogo dotyczą przepisy dotyczące etykietowania wyrobów włókienniczych?
Zasady dotyczące etykietowania wyrobów włókienniczych, wynikające z rozporządzenia (UE) nr 1007/2011, obowiązują wszystkich sprzedawców, którzy wprowadzają tekstylia na rynek niemiecki, niezależnie od skali działalności. Oznacza to, że przepisy te dotyczą:
- Małych przedsiębiorców i rękodzielników – Jeśli sprzedajesz ręcznie wykonane tekstylia, takie jak odzież, torby, koce czy obrusy, zarówno w sklepach internetowych, jak i stacjonarnych, musisz przestrzegać przepisów dotyczących etykietowania. Twoje produkty muszą być opatrzone odpowiednią etykietą zawierającą informacje o składzie surowcowym.
- Średnich i dużych przedsiębiorstw – Firmy, które importują tekstylia na rynek niemiecki w dużych ilościach, np. dostarczając pełne kontenery morskie z odzieżą, mają te same obowiązki co mniejsze podmioty. Każdy produkt musi być odpowiednio oznakowany zgodnie z wymaganiami.
- Sprzedawcy detaliczni i hurtowi – Zarówno sklepy detaliczne, jak i hurtownie sprzedające wyroby włókiennicze muszą upewnić się, że wszystkie produkty, które oferują, są prawidłowo etykietowane zgodnie z przepisami.
- Producenci i importerzy – Producenci, którzy wytwarzają tekstylia na terenie UE, oraz importerzy, którzy sprowadzają tekstylia spoza UE, są odpowiedzialni za prawidłowe etykietowanie produktów. Jeżeli produkt jest wprowadzany na rynek pod marką dystrybutora lub importera, to właśnie oni ponoszą odpowiedzialność za zgodność z przepisami.
Kiedy tekstylia podlegają obowiązkowi etykietowania w Niemczech?
Zgodnie z przepisami, etykietowaniu podlegają wszystkie wyroby włókiennicze, które spełniają następujące kryteria:
- Produkty z minimum 80% zawartością włókien tekstylnych – Każdy produkt, który zawiera co najmniej 80% włókien tekstylnych, musi być odpowiednio etykietowany. Obejmuje to zarówno wyroby gotowe, jak i półprodukty.
- Materiały obiciowe dla mebli, parasole przeciwsłoneczne i deszczowe – Produkty, w których co najmniej 80% materiału obiciowego stanowią włókna tekstylne, muszą być oznaczone zgodnie z przepisami.
- Komponenty tekstylne w pokryciach podłogowych, materacach i artykułach kempingowych – Górne warstwy tych produktów, jeśli składają się w co najmniej 80% z włókien tekstylnych, również podlegają obowiązkowi etykietowania.
- Tekstylia wbudowane w inne produkty – Tekstylia, które są częścią większych produktów, jak np. obicia w biurowych krzesłach, również muszą być etykietowane, jeśli ich skład jest określony.
Produkty zwolnione z obowiązku etykietowania
Nie wszystkie tekstylia podlegają obowiązkowi etykietowania. Zwolnione z tego obowiązku są:
- Tekstylia przekazywane do dalszej obróbki – Produkty tekstylne, które są przekazywane do dalszej obróbki przez pracowników domowych lub niezależne przedsiębiorstwa, nie muszą być oznakowane.
- Produkty na zamówienie – Tekstylia wykonane na indywidualne zamówienie przez niezależnych krawców, np. gdy klient dostarcza materiał, a krawiec szyje z niego ubranie, również są zwolnione z obowiązku etykietowania.
- Elementy tekstylne w obuwiu, zamki błyskawiczne, igielniki oraz rękawice kuchenne – Produkty te nie muszą być etykietowane, co szczegółowo opisuje załącznik VI do rozporządzenia nr 1007/2011.
Wymogi dotyczące etykietowania wyrobów włókienniczych w Niemczech
Każdy produkt tekstylny sprzedawany w Niemczech musi być oznakowany zgodnie z przepisami. Oznakowanie musi spełniać następujące wymogi:
- Nazwa włókien – Na etykiecie muszą być używane tylko oficjalne nazwy włókien tekstylnych, zgodnie z załącznikiem I do rozporządzenia (UE) nr 1007/2011. Niedozwolone jest używanie nazw handlowych lub potocznych, takich jak „Spandex” zamiast „Elastan” czy „Acryl” zamiast „Poliakryl”.
Przykłady prawidłowego oznakowania:- PL: „80% bawełna, 20% poliester”
- DE: „80% Baumwolle, 20% Polyester”
- Procentowy udział włókien – Skład surowcowy musi być podany w porządku malejącym, według procentowego udziału masy. Na przykład, jeżeli tkanina składa się z 80% bawełny i 20% poliestru, informacje te muszą znaleźć się na etykiecie w odpowiedniej kolejności.
- Trwałość i czytelność etykiety – Etykieta musi być trwale przymocowana do produktu, a informacje na niej zawarte muszą być czytelne, widoczne i zrozumiałe dla konsumenta. Napis na etykiecie nie może się spierać ani blaknąć podczas użytkowania produktu.
- Nietekstylne części pochodzenia zwierzęcego – Jeżeli produkt zawiera elementy takie jak skóra czy róg, muszą być one wyraźnie oznaczone na etykiecie, np. „zawiera nietekstylne części pochodzenia zwierzęcego”.
Przykład:- PL: „Zawiera nietekstylne części pochodzenia zwierzęcego (skóra)”
- DE: „Enthält nichttextile Teile tierischen Ursprungs (Leder)”
Prezentacja wyrobów tekstylnych w e-commerce: Co musi zawierać opis produktu?
W kontekście sprzedaży online, sprzedawcy muszą zadbać o to, aby klienci mieli pełen dostęp do informacji zawartych na etykiecie przed dokonaniem zakupu. Oznacza to, że wszystkie istotne dane dotyczące składu surowcowego powinny być zawarte bezpośrednio w opisie produktu na stronie internetowej. Niedopuszczalne jest ograniczenie dostępu do tych informacji poprzez konieczność klikania dodatkowych linków bez jasnego wskazania, gdzie dokładnie znajdują się szczegóły dotyczące etykietowania.
Wymogi dotyczące prezentacji produktów online
- Przejrzystość informacji – Opisy produktów muszą jasno i wyraźnie wskazywać skład surowcowy materiałów, z których wykonany jest produkt, tak aby klient mógł podjąć świadomą decyzję o zakupie.
Przykład:- PL: „Produkt wykonany z 80% bawełny i 20% elastanu. Pełne informacje znajdziesz poniżej.”
- DE: „Das Produkt besteht aus 80% Baumwolle und 20% Elasthan. Vollständige Informationen finden Sie unten.”
- Zdjęcia produktów – Zdjęcia zamieszczane na stronie powinny pokazywać nie tylko produkt, ale również etykiety lub oznakowanie, tak aby klient mógł je zobaczyć przed zakupem.
- Dodatkowe linki – Jeśli informacje o składzie surowcowym są podawane na osobnej stronie, link do tej strony musi być wyraźnie oznaczony, np. „Pełne informacje na temat składu produktu znajdziesz tutaj” lub „Kliknij tutaj, aby uzyskać więcej informacji o etykietowaniu”.
Najczęstsze błędy w etykietowaniu i jak ich unikać
- Niewłaściwe nazwy włókien – Używanie nazw handlowych zamiast oficjalnych terminów z załącznika I rozporządzenia, jak np. „Tactel” czy „Lycra”, jest błędem. Zamiast tego należy stosować odpowiednie określenia, jak „poliamid” czy „elastan”.
Przykład:- Błąd: „90% bawełna, 10% Spandex”
- Poprawnie: „90% bawełna, 10% elastan” (PL)
- Błąd: „90% Baumwolle, 10% Spandex”
- Poprawnie: „90% Baumwolle, 10% Elasthan” (DE)
- Brak języka niemieckiego – Wszystkie informacje na etykiecie muszą być podane po niemiecku, co jest wymagane przez prawo.
Przykład:- Błąd: „Zawiera nietekstylne części pochodzenia zwierzęcego (skóra)” (tylko po polsku)
- Poprawnie: „Enthält nichttextile Teile tierischen Ursprungs (Leder)” (DE)
- Niepoprawne oznaczenie składu surowcowego – Należy upewnić się, że wszystkie elementy produktu są prawidłowo oznaczone, zwłaszcza w przypadku produktów wieloskładnikowych, jak garnitury czy piżamy.
Przykład:- PL: „Góra: 80% bawełna, 20% poliester; Dół: 100% bawełna”
- DE: „Oberteil: 80% Baumwolle, 20% Polyester; Unterteil: 100% Baumwolle”
Orzecznictwo dotyczące nieprawidłowego etykietowania wyrobów włókienniczych w Niemczech
Przepisy dotyczące etykietowania wyrobów włókienniczych są ściśle egzekwowane, a naruszenia mogą prowadzić do sporów prawnych i kar. Oto kilka kluczowych orzeczeń, które podkreślają wagę przestrzegania przepisów:
- Wyrok OLG München z dnia 20 października 2016 r. (Az. 6 U 2046/16) – Sąd orzekł, że użycie określenia „Acryl” zamiast „Poliakryl” jest niezgodne z przepisami. Sąd uznał, że brak użycia prefiksu „Poly-” może wprowadzać konsumenta w błąd co do rodzaju włókna, a użycie „Acryl” stanowi naruszenie konkurencji.
- Wyrok OLG Hamm z dnia 2 sierpnia 2018 r. (Az. 4 U 18/18) – Sąd stwierdził, że użycie terminu „Merinowolle” (wełna merynosów) w oznakowaniu wyrobu włókienniczego jest niezgodne z prawem, ponieważ termin ten sugeruje szczególną jakość, której nie można potwierdzić na podstawie przepisów dotyczących etykietowania. Oznaczenie powinno być ograniczone do „Wolle” (wełna).
- Wyrok OLG Stuttgart z dnia 27 kwietnia 2017 r. (Az. 2 U 132/16) – Sąd orzekł, że określenie „Bambus” jako składnik włókna tekstylnego jest nieprawidłowe, jeśli bambus został przetworzony chemicznie na włókno wiskozowe. W takim przypadku właściwym oznaczeniem jest „Viskose”.
Konsekwencje prawne nieprawidłowego etykietowania
Nieprawidłowe oznakowanie produktów może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, w tym do kar finansowych sięgających do 10 000 euro. W przypadku sprzedaży tekstyliów, które nie spełniają wymogów etykietowania, można również otrzymać upomnienie (tzw. Abmahnung) od konkurencyjnych firm lub organizacji konsumenckich. Takie upomnienia mogą nie tylko wpłynąć na reputację firmy, ale również generować dodatkowe koszty związane z ich obsługą prawną.
Podsumowanie
Etykietowanie wyrobów włókienniczych na rynku niemieckim wymaga od sprzedawców staranności i znajomości przepisów. Niedopilnowanie tego obowiązku może prowadzić do kosztownych upomnień i strat finansowych. Dlatego ważne jest, aby każdy sprzedawca, niezależnie od wielkości swojego biznesu, znał i przestrzegał obowiązujących zasad. Dzięki temu można uniknąć niepotrzebnych problemów i skupić się na rozwijaniu swojego biznesu.
