wtorek, 19 marca, 2024

Jak etykietować wyroby włókiennicze w Niemczech? Handel tekstyliami w Niemczech.

27.11.2020

Szycie, robienie na drutach lub na szydełku to dla niektórych niezwykle przyjemne hobby. Szczególnie teraz, w okresie pandemii koronawirusa, gdy wizyty w restauracji i inne rozrywki nie wchodzą w grę, z dna szafy coraz częściej wyciągane są maszyny do szycia i druty do robótek ręcznych. Ale gdy cała porcja maseczek jest już gotowa i wydzierganych jest też kilka par skarpetek za dużo, w głowie pojawia się pomysł: może by je tak spieniężyć? Takie artykuły można umieścić i sprzedać online w zaledwie kilka kliknięć dzięki Etsy i innym platformom. 

Często w ramach tej sprzedaży domorosłym sprzedawcom mogą jednak umknąć niektóre obowiązujące przepisy, takie jak etykietowanie wyrobów włókienniczych – pomijamy tutaj oczywiście pseudoprywatnych sprzedawców bez regulaminów prawnych, którzy świadomie z nich rezygnują. Wymogów tych nie spełni jednak dołączenie wymaganych prawem informacji na zwykłej małej etykietce. Dlatego poniżej zebraliśmy kilka szczegółów dotyczących prawidłowego etykietowania wyrobów włókienniczych. Warto przy tym pamiętać, że w przypadku rękodzieła upomnienie wielokrotnie przewyższyłoby zarobki domorosłego sprzedawcy, jak pokazują również obecne upomnienia IDO (Stowarzyszenie Doradców Prawnych i Finansowych Niemieckich Przedsiębiorstw Online).


Szeroki zakres obowiązkowych informacji dotyczących wyrobów włókienniczych

Osoby chcące sprzedawać swoje rękodzieło są objęte rozporządzeniem w sprawie etykietowania wyrobów włókienniczych, jeśli wprowadzają je na rynek niemiecki i oferują odbiorcom końcowym za opłatą. Zgodnie z rozporządzeniem w sprawie etykietowania wyrobów włókienniczych takie wyroby mogą być udostępniane na rynku tylko wtedy, gdy są etykietowane lub oznakowane odpowiednimi informacjami.

W tym celu do opisu składu surowcowego na etykietach i oznakowaniach można używać wyłącznie nazw włókien tekstylnych określonych w rozporządzeniu (np. bawełna zamiast cotton). Ponadto informacje dotyczące składu surowcowego muszą być zgodne z prawdą, a zawartość procentowa mieszanek włókien należy zawsze podawać w porządku malejącym (np. 80% bawełny, 20% elastanu). W tym artykule chcemy się jednak skupić przede wszystkim na wdrożeniu oznakowania w praktyce.


Obowiązkowe etykietowanie i oznakowanie

Podstawę prawną oznakowania stanowi przepis nakładający wymóg etykietowania lub oznakowania wyrobów włókienniczych w celu określenia ich składu surowcowego, gdy są udostępniane na rynku. „Etykietowanie” oznacza podanie wymaganych informacji na wyrobie włókienniczym w postaci umieszczenia etykiety. Alternatywą do etykietowania jest tzw. „oznakowanie”, które prawo określa jako bezpośrednie podanie wymaganych informacji na produkcie, które zostają na nim naszyte, wyhaftowane, nadrukowanie, wytłoczone lub naniesione jakąkolwiek inną techniką.

Rozporządzenie w szczegółowy sposób określa sposób takiego oznakowania: etykiety i oznakowanie wyrobów włókienniczych muszą być 

  • naniesione na stałe, 
  • czytelne, 
  • widoczne, 
  • naniesione w dostępnym miejscu 
  • oraz – w przypadku etykiety – trwale przymocowane. 

Etykieta lub oznakowanie nie mogą wprowadzać w błąd – co jest sprawą oczywistą – i muszą być sformułowane w sposób zrozumiały dla konsumenta. Dotyczy to również języka kraju sprzedaży – w tym przypadku będzie to język niemiecki.

Sprzedawcy powinni zatem sprawdzić, czy etykieta lub oznakowanie są łatwo rozpoznawalne na wyrobie (np. w przypadku koszul bez kłopotliwego rozpakowania) i czy rozmiar czcionki jest czytelny. Na ogół nie wystarcza samo dołączenie do produktu karteczki lub innego rodzaju adnotacji, czy też przymocowanie etykiety za pomocą agrafki, jak ma to często miejsce w przypadku mniejszych sprzedawców, którzy sami produkują i sprzedają swoje wyroby włókiennicze. Należy też pamiętać, że napis nie może się spierać.


Diabeł tkwi w szczegółach

Oczywiście również w tym obszarze istnieje wiele ograniczeń i przepisów specjalnych. W przypadku wieloskładnikowych wyrobów włókienniczych (np. piżam składających się z górnej i dolnej części), których poszczególne części składowe mają różną zawartość włókien tekstylnych, każda część składowa musi mieć własną etykietę lub oznakowanie podające zawartość tychże włókien tekstylnych.

W niektórych przypadkach możliwe jest użycie tzw. „etykietowania globalnego”, gdy jedna etykieta jest stosowana do kilku wyrobów włókienniczych lub składników. Dotyczy to np. ściereczek do naczyń, śliniaków dziecięcych, sznurowadeł lub nici do szycia.

Jeśli chodzi o instrukcje dotyczące prania, to są one szeroko rozpowszechnione, ale zgodnie z rozporządzeniem w sprawie etykietowania wyrobów włókienniczych nie są wcale obowiązkowe. Istnieje natomiast obowiązek udostępnienia informacji gwarantujących bezpieczne użytkowanie produktu, który nakłada na producenta niemiecka ustawa o bezpieczeństwie produktów. W ten sposób wykształciła się praktyka podawania klientom instrukcji dotyczących prania, jednak zgodnie z aktualnym stanem rzeczy wystarczy tutaj informacja w sklepie lub dołączenie jej do produktu.


Prezentacja tekstyliów w e-commerce. Co musi zawierać opis produktu?

Sprzedawca tekstyliów musi dopilnować, aby klienci mogli zapoznać się z informacjami zawartymi na etykiecie wyrobu włókienniczego przed jego zakupem. W związku z tym informacje te powinny być zawarte bezpośrednio w odpowiednich opisach produktów dotyczących oferowanych produktów. Jeżeli informacje mogą być przekazane wyłącznie za pomocą dodatkowego linku, np. do szczegółów, zdjęcia produktów na stronie głównej powinny wyraźnie wskazywać, w jaki sposób konsument uzyskuje informacje, np. poprzez dołączenie informacji do produktu: „Informacje na temat etykietowania wyrobów włókienniczych można znaleźć tutaj” lub „W celu uzyskania informacji na temat etykietowania wyrobów włókienniczych proszę kliknąć w „szczegóły”. Zwykły link do np. szczegółów – bez takiego wyraźnego wskazania – jest niewystarczający i grozi tutaj upomnienie.


Najważniejsze w skrócie:

  • Nazwy włókien wymienionych w załączniku I nie mogą być stosowane do opisywania innych włókien.
  • Niedozwolone jest dodawanie lub rozszerzanie określonych nazw włókien za pomocą dodatków jak np. wełna organiczna lub wełna merynosów. Dopuszcza się tylko określenia 100% wełny (dla produktu wykonanego w 100% z wełny merynosy).
  • Wymyślone nazwy lub nazwy marek (np. Tactel; Lycra, Spandex) nie są dopuszczalnymi oznaczeniami składu włókien tekstylnych – mogą być jedynie podawane jako informacje dodatkowe (unikać naruszenia praw intelektualnych/znaków towarowych!).
  • Tylko te wyroby włókiennicze, które składają się wyłącznie z jednego włókna, mogą być opatrzone na etykiecie lub opisie produktu informacją „100% …” lub „w całości”.
  • Na etykiecie lub w opisie wyrobów włókienniczych podaje się nazwy i zawartość procentową masy wszystkich włókien zawartych w wyrobie w porządku malejącym, np. 80% bawełny 20% poliestru, zamiast 20% poliestru 80% bawełny.
  • Jako „inne włókna” można określić jedynie te włókna, których skład w momencie produkcji był niemożliwy do określenia i których udział procentowy w całkowitej masie wyrobu włókienniczego wynosi jedynie do 5%.
  • W przypadku wieloskładnikowych wyrobów włókienniczych (np. garnitur składający się z górnej i dolnej części), których poszczególne części składowe mają różną zawartość włókien tekstylnych, każda część składowa musi mieć własną etykietę lub oznakowanie wskazujące zawartość włókien tekstylnych w tych częściach składowych.
  • Biustonosze mogą być oznakowane jako jeden cały produkt
  • W przypadku, gdy skład jest bardziej szczegółowy, należy podać pełne informacje. Oznacza to, że np. skład materiałów zewnętrznych i wewnętrznych, muszą być dokładnie wykazane.
  • Etykiety i oznakowanie wyrobów włókienniczych muszą być trwałe, czytelne, widoczne, dostępne oraz, w przypadku etykiety, trwale przymocowane.
  • Stosowanie skrótów na etykietach wyrobów włókienniczych jest niedopuszczalne.
  • Etykietowanie lub oznakowanie nie może wprowadzać w błąd i musi być łatwo zrozumiałe dla przeciętnego konsumenta.
  • Istnieje również obowiązek etykietowania nietekstylnych części pochodzenia zwierzęcego (np. skóry, rogu) w wyrobie włókienniczym i na nim z oznaczeniem: „zawiera nietekstylne części pochodzenia zwierzęcego”.